Αυτό το μικρό μεταλλικό αντικείμενο, που σήμερα πολλοί έχουν ξεχάσει, σημάδεψε την ιστορία χιλιάδων οικογενειών, μαστόρων και χτιστών. Σε μια εποχή που τα εργαλεία δεν ήταν ηλεκτρονικά και όλα γίνονταν στο χέρι, ήταν απαραίτητο. Το έβρισκες σε κάθε σπίτι, κάθε εργαστήριο, κάθε εργοτάξιο.
Ο παππούς μου είχε ένα τέτοιο.
Είχε κατασκευαστική εταιρεία και είχε αγοράσει πολλά για τους εργάτες του. Αυτή η μεταλλική μετροταινία, μήκους 15 ή και 30 μέτρων, είχε βάρος. Καμιά φορά έτριζε, καμιά φορά δεν τυλιγόταν σωστά… αλλά ήταν πάντα εκεί — πιστή, γερή, ακούραστη. Κανένα σχέδιο, κανένα θεμέλιο δεν γινόταν χωρίς αυτήν.
Θυμάμαι ακόμα αυτές τις στιγμές.
Τον μεταλλικό ήχο όταν ξετυλιγόταν, τη χαρακτηριστική μυρωδιά του μετάλλου που έκαιγε από τον ήλιο, τις χαραγμένες ενδείξεις που ξεδιπλώνονταν μέτρο-μέτρο. Σαν παιδί, το παρακολουθούσα και στα μάτια μου ήταν σχεδόν μαγεία. Αυτό το αντικείμενο μέτρησε τοίχους, όνειρα και αναμνήσεις.
Οι μεταλλικές μετροταινίες πέρασαν από γενιά σε γενιά. Συνήθως κατασκευάζονταν από ανοξείδωτο ατσάλι, που τους έδινε ανθεκτικότητα και διάρκεια ζωής. Πολλές είχαν μια στιβαρή μεταλλική θήκη, που τις έκανε εύκολες στο τύλιγμα.
Με τα χρόνια έγιναν σύμβολο ακρίβειας στη χειροτεχνία και την κατασκευή, χρησιμοποιημένες όχι μόνο από επαγγελματίες, αλλά και από ερασιτέχνες που τις φύλαγαν προσεκτικά στις εργαλειοθήκες τους.
Σήμερα έχουν σχεδόν χαθεί από τη ζωή μας.
Αντικαταστάθηκαν από ψηφιακά εργαλεία, εφαρμογές και πλαστικά γκάτζετ. Αλλά για όσους μεγάλωσαν με αυτά, παραμένουν σύμβολο. Σύμβολο μιας εποχής που τα χέρια μας έχτιζαν, που κάθε εργαλείο είχε μια ιστορία και κάθε μέτρηση μετρούσε.
