Η ανακάλυψη συγκλόνισε ολόκληρο το χωριό.
Ο φεντίρ Πέτροβιτς ήθελε από καιρό να επισκεφθεί το νεκροταφείο για να πάει στον τάφο του γιου του.
Αλλά η υγεία του δεν του επέτρεψε να εκπληρώσει αυτή την επιθυμία για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Τα χρώματα και τα εργαλεία είχαν ήδη προετοιμαστεί νωρίτερα και εκείνο το πρωί ένιωσε καλύτερα.
Μετά το πρωινό, άρχισε να ετοιμάζεται.
Δύο μήνες νωρίτερα, είχε παρατηρήσει ότι ο φράχτης γύρω από τον τάφο είχε καταρρεύσει και η μικρή πόρτα κρεμόταν λυγισμένη.
Δεν είναι περίεργο, αφού είχαν περάσει σχεδόν δέκα χρόνια από τότε που έθαψε τον γιο του.
Φυσικά, ο Σάσκα δεν ήταν ο βιολογικός του γιος.
Ο φεντίρ Πέτροβιτς και η σύζυγός του έζησαν μαζί για είκοσι χρόνια, αλλά δεν είχαν δικά τους παιδιά.
Μετά από προσεκτική σκέψη, αποφάσισαν να υιοθετήσουν ένα παιδί από το ορφανοτροφείο.
Εκεί παρατήρησαν αμέσως ένα αδύναμο παιδί περίπου πέντε ετών, που κοίταξε δυστυχώς μπροστά του.
Эти фото стали последними: жуткие снимки прямо перед смертью
brainberries.co
Невероятно! Эти хищники способны одолеть даже огромную анаконду
brainberries.co
Эти экранные пары заставляют бабочек порхать в животе
brainberries.co
Βλέποντας αυτό το παιδί, η καρδιά του Fedir Petrovich συρρικνώθηκε.
– Γιατί αυτό το παιδί κάθεται μόνο του; – ρώτησε.
– Η Σάσκα είναι μια ειδική περίπτωση-του απάντησαν.
– Η μητέρα του τον έφερε εδώ πριν από έξι μήνες.ήταν μια πολύ οδυνηρή σκηνή.
Ο Σάσκα φώναξε, δεν ήθελε να χωρίσει από τη μητέρα του και έπρεπε να τον ηρεμήσουμε με προβλήματα.
Από τότε, έχοντας κλείσει τον εαυτό του, δεν μπορούσε να συγχωρήσει αυτό το ύπουλο χωρισμό και να το καταλάβει.
Ανεξάρτητα από το πόσο σκληρά προσπαθήσαμε – δεν μπορούσαμε να βρούμε πρόσβαση σε αυτόν.
Ο Fedir Petrovich και η σύζυγός του αποφάσισαν αμέσως ότι ήθελαν να επιστρέψουν στο παιδί την εμπιστοσύνη τους στη ζωή.
Ενώ προσαρμόζουν τις εφημερίδες, τον πήραν μαζί τους για βόλτες.
Ο Σάσκα έκανε αυτό που του ζητήθηκε: έφαγε παγωτό, μετακόμισε στο παχνί, αλλά το βλέμμα του παρέμεινε άδειο.
Χρειάστηκε όλος ο χρόνος ενός έτους για να αρχίσει το παιδί να τα κοιτάζει με διστακτικά αλλά εμπιστευτικά μάτια.
Μόνο μετά από ένα χρόνο συνέβη αυτό: ένα βράδυ πλησίασε τον Φεντίρ Πέτροβιτς και ρώτησε:
– Θα με αφήσεις ποτέ ήσυχη;;
– Ποτέ-απάντησε ο γέρος.
– Το υπόσχομαι.
Video Player
00:00
00:07
Η μικρή Σάσκα έσκυψε πάνω του και ξέσπασε σε κλάματα.
Από εκείνη την ημέρα, ξέχασαν ότι δεν ήταν το βιολογικό τους παιδί.
Ο Σάσκα δεν τους έδωσε τίποτα άλλο παρά χαρά.
Τα πήγε καλά στο σχολείο και αργότερα πήγε σε Στρατιωτική Σχολή.
Στο χωριό τους, μόνο λίγα αγόρια συνέχισαν την εκπαίδευσή τους μετά το σχολείο, έτσι οι γονείς τους ήταν πολύ περήφανοι γι ‘ αυτόν.
Όταν ήρθε να φύγει από το στρατό, δεν το έκανε για ξεκούραση, αλλά για να βοηθήσει τους γονείς του.
Στο χωριό, όλοι κοίταξαν με φθόνο την αγαπημένη τους σχέση.
Ο Σάσκα παρέμεινε στο στρατό.
Οι γονείς του ανησυχούσαν γι ‘ αυτόν, ειδικά όταν δεν τον άκουγαν για πολύ καιρό.
Ήξεραν ότι υπηρετούσε σε επικίνδυνες περιοχές.
Αργότερα απολύθηκε από το στρατό λόγω προβλημάτων υγείας.
Έγινε ήσυχος και λυπημένος και μετά από δύο χρόνια αρρώστησε.
Οι γιατροί σήκωσαν μόνο τους ώμους τους-ανακάλυψαν την ασθένεια πολύ αργά.
Λίγο μετά το θάνατο του γιου του, πέθανε και η σύζυγός του και ο Φεντίρ Πέτροβιτς έμεινε μόνος…
Βγήκε στην αυλή και ο γέρος σκύλος του, ο Μπουγιάν, έτρεξε αμέσως κοντά του.
Ο σκύλος ήταν επίσης μεγάλος-αν ήταν άντρας, θα ήταν στην ίδια ηλικία με τον Φεντίρ Πέτροβιτς.
– Πάμε στον τάφο του Σάσκα, Μπουγιάν;;
Ο σκύλος φάνηκε να καταλαβαίνει τις λέξεις και κούνησε ευτυχώς την ουρά του.
Έκλεισαν την πόρτα του κήπου και ξεκίνησαν προς το χωματόδρομο.
Το νεκροταφείο ήταν στην άλλη άκρη του χωριού.
Έπρεπε να διασχίσουν ολόκληρο το χωριό και να περπατήσουν άλλο ένα χιλιόμετρο.
– Καλημέρα, Φεντίρ Πέτροβιτς! Πού πας με τον Μπουγιάν; – φώναξε η Μαρία Στεπανίβνα.
– Καλημέρα, Μαρία Στεπανίβνα! Πηγαίνω στον γιο μου και τη γυναίκα μου.
Πρέπει να επισκευάσω και να βάψω το φράχτη.
Είσαι άρρωστος! Γιατί δεν ζητάς βοήθεια από κάποιον;;
– Ο Θεός δεν μου έδωσε εγγόνια-γιατί να ζητήσω βοήθεια από ξένους; θα σπαταλούσαν τα χρήματα και στο τέλος θα έπρεπε να κάνω τα πάντα από το μηδέν.
Έτσι είναι ο κόσμος σήμερα…
Στο νεκροταφείο υπήρξε μεγάλη αναστάτωση.
Πρόσφατα, μια ισχυρή καταιγίδα είχε αυξηθεί και είχε ξεριζώσει κλαδιά.
Ο φεντίρ Πέτροβιτς αναστέναξε.
– Λοιπόν, φίλε μου, έχουμε πολλή δουλειά να κάνουμε – …
Ξαφνικά, ο Μπουγιάν άρχισε να γρυλίζει.
Τι είναι, γιατί είσαι αναστατωμένος; δεν σου αρέσει αυτός ο ξένος; Δεν μου αρέσει.
Αλλά γιατί να ασχοληθείτε μαζί του…
Ο άνθρωπος είχε ήδη συλλέξει τα κλαδιά, όταν ο σκύλος άρχισε να σκάβει δίπλα στο φράχτη.
Η γη πέταξε παντού, ενώ ο Μπουγιάν γαβγίζει και ουρλιάζει.
Ξαφνικά σταμάτησε και άρχισε να γαβγίζει δυνατά.
Ο φεντίρ Πέτροβιτς πλησίασε και πάγωσε.
Μια γωνία ενός πίνακα υφαίνεται από τη γη.
Δεν ήταν ακόμα υγρό – οπότε πιθανότατα είχε ταφεί πρόσφατα.
Το έκρυψε ο παράξενος ξένος;
Προσεκτικά έβγαλε το κουτί.
Ξαφνικά κάτι κινήθηκε μέσα του.
Άνοιξε το φυσίγγιο, ενώ ο Μπουγιάν πήδηξε ενθουσιασμένος.
– Είναι εντάξει, είναι εντάξει.…
Μέσα στο κουτί υπήρχαν παλιά ρούχα.
Ο φεντίρ Πέτροβιτς τους έσπρωξε στην άκρη-και φώναξε.
Ένα γυμνό, μικροσκοπικό μωρό βρισκόταν μέσα.
Κορίτσι.
Κινήθηκε, άνοιξε το στόμα του, αλλά δεν είχε τη δύναμη να κλάψει.
Πόσο καιρό ήταν εκεί; ίσως μισή ώρα; ο αέρας ήταν μόλις αρκετός για να μην πνιγεί.
– Θεέ μου!
Το πήρε στην αγκαλιά του και έτρεξε στο χωριό.
Η ιστορία συνεχίστηκε: το ασθενοφόρο έφτασε, η αστυνομία – και το κοριτσάκι σώθηκε.
Στο τέλος, ο παππούς, ο Χέρμαν, ανακάλυψε την αλήθεια.
Ο ευγνώμων άντρας έχτισε ένα νέο μνημείο για την οικογένεια Φεντίρ Πέτροβιτς.
Ο γέρος πέθανε ειρηνικά και ο πιστός σκύλος του τον ακολούθησε δύο χρόνια αργότερα.
Οι χωρικοί λένε αυτή την ιστορία μέχρι σήμερα και όλοι γνωρίζουν: η καλοσύνη ενός ανθρώπου μπορεί μερικές φορές να σημαίνει μια ολόκληρη ζωή.
