Ένας νταής από το λύκειο την προσέβαλε μπροστά σε όλο το σχολείο και άρχισε να την εκφοβίζει, αγνοώντας την πραγματική της ταυτότητα 😱 😱
Το γυμναστήριο του σχολείου έσφυζε από φωνές και ψιθύρους. Ένα πλήθος μαθητών παρατάχθηκε γύρω της, ο καθένας με ένα τηλέφωνο στο χέρι, έτοιμοι να γυρίσουν μια άλλη «παράσταση». Στη μέση στεκόταν η Άννα – ένα μικρό, εύθραυστο κορίτσι που σχεδόν κανείς δεν το πρόσεχε. Πάντα έμενε για τον εαυτό της στις σκιές, ήσυχη και δυσδιάκριτη.
Αλλά σήμερα βρέθηκε πρόσωπο με πρόσωπο με τον πιο δυνατό και γενναίο μαθητή του σχολείου – ένα αγόρι που όλοι φοβόντουσαν. Τον αρχηγό της ομάδας, τον νταή και τον αγαπημένο του πλήθους. Το χαμόγελό του ήταν περιφρονητικό και η φωνή του δυνατή, διαπερνώντας τον αέρα:
«Γονάτισε και ζήτα συγγνώμη τώρα».
Το πλήθος πάγωσε και κράτησε την ανάσα του. Η Άννα έμεινε ακίνητη, τα χέρια της έτρεμαν στις τσέπες της μπλούζας της.
«Αλλά δεν έκανα τίποτα κακό», απάντησε ήσυχα. «Γιατί δεν το έκανες εσύ;» Ο τύραννος έσκυψε πιο κοντά, η τεράστια φιγούρα του υψωνόταν πάνω της. «Και ποιος με κατήγγειλε στον διευθυντή;»
«Μα εσύ έδειρες αυτόν τον τύπο… Είχε σπασμένο χέρι», ψιθύρισε η Άννα.
«Δεν σε αφορά», είπε απότομα.
Το πλήθος γελούσε, περιμένοντας την λύση. Όλοι νόμιζαν ότι το κορίτσι είχε ήδη αποδεχτεί την ταπείνωσή της. Το αγόρι πλησίασε:
«Στα γόνατά σου».
Ο θόρυβος γύρω της δυνάμωνε, όλοι περίμεναν με ανυπομονησία το θέαμα. Η Άννα χαμήλωσε ελαφρώς το κεφάλι της και φαινόταν ότι ήταν πραγματικά έτοιμη να υποταχθεί.
Αλλά κανείς δεν ήξερε ότι αυτό το ήσυχο, δυσδιάκριτο κορίτσι έκρυβε ένα μυστικό που θα μπορούσε να ανατρέψει τα πάντα… 😱😱 Συνέχεια στο πρώτο σχόλιο 👇👇
Η Άννα χαμήλωσε ελαφρώς το κεφάλι της και όλοι ετοιμάστηκαν για το χλευαστικό θέαμα. Το πλήθος βουιζε από προσμονή – το τελευταίο θύμα του καπετάνιου παραδινόταν.
Αλλά ξαφνικά οι ώμοι της ισιώθηκαν. Κοίταξε ψηλά – όχι με φόβο, αλλά με ένα παγωμένο, διαπεραστικό βλέμμα. Υπήρχε κάτι σε αυτό το βλέμμα που κανείς δεν είχε ξαναδεί. Ακόμα και το αγόρι έκανε άθελά του ένα βήμα πίσω.
«Θέλεις πραγματικά να γονατίσω;» ρώτησε ήσυχα η Άννα.
Σιωπή έπεσε στο γυμναστήριο. Το κορίτσι έβαλε το χέρι του στην τσέπη της μπλούζας της και έβγαλε ένα μικρό μεταλλικό σήμα. Το πλήθος άφησε μια ανάσα – το σύμβολο της αστυνομίας, λαμπύριζε στο φως.
«Συνάντησέ με», η φωνή της ήταν ψυχρή και γεμάτη αυτοπεποίθηση. «Είμαι ασκούμενη στο τμήμα ανηλίκων. Δεν με έστειλαν εδώ για να σπουδάσω. Με έστειλαν για σένα.»
Το πλήθος πάγωσε. Ό,τι ήταν παιχνίδι και κοροϊδία πριν από λίγο μετατράπηκε σε δίκη. Τα παιδιά άρχισαν να ψιθυρίζουν, οι κάμερες έτρεμαν στα χέρια τους και κάποιος ήδη πατούσε το κουμπί εγγραφής.
Το αγόρι χλώμιασε. Η γεμάτη αυτοπεποίθηση συμπεριφορά του κατέρρευσε. Συνειδητοποίησε: αυτό το «αόρατο κορίτσι» ήξερε όλα τα μυστικά του – τους ξυλοδαρμούς, τις απειλές, τα σπασμένα χέρια των συμμαθητών του.
Η Άννα έκανε ένα βήμα μπροστά:
«Τώρα λοιπόν θα είσαι στα γόνατά σου.»
