Ένιωσα οίκτο για έναν άστεγο άντρα και του πρόσφερα μια ζεστή σούπα, αλλά μια εβδομάδα αργότερα μετάνιωσα πολύ για αυτήν την καλή πράξη μου. 😨😢
Πριν από περίπου δύο εβδομάδες, πηγαίνοντας στη δουλειά, τον πρόσεξα για πρώτη φορά. Ένας άντρας γύρω στα τριάντα, φαινομενικά απόλυτα φυσιολογικός — περιποιημένα, αν και φθαρμένα ρούχα, αξύριστο πρόσωπο, κενό βλέμμα. Τότε δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία. Όταν όμως τελείωσε η βάρδια μου στο μπαρ και βγήκα έξω να μιλήσω στο τηλέφωνο — ήταν ακόμα εκεί.
Ο αέρας ήταν ήδη τσουχτερός, το κρύο έμπαινε στα κόκαλα. Κι εκείνος ούτε προσπάθησε να βρει καταφύγιο. Δεν άντεξα και τον πλησίασα.
— Καλησπέρα… όλα καλά; Χρειάζεστε βοήθεια; Να καλέσω κάποιον; ρώτησα, και εκείνη τη στιγμή μύρισα μια έντονη οσμή που με έκανε να κάνω πίσω.
Με κοίταξε λίγο απολογητικά:
— Όχι, ευχαριστώ… Είμαι εδώ επειδή δεν έχει αέρα. Σας ενοχλώ;
— Όχι, δεν με ενοχλείτε… Αλλά είστε εδώ από το πρωί;
— Σχεδόν. Πήγα μερικές φορές στο μαγαζί, να ζεσταθώ λίγο.
— Καταφέρατε να φάτε κάτι;
— Αγόρασα ψωμί… και το τρώω σιγά σιγά.
— Γιατί… γιατί δεν είστε σπίτι; ρώτησα χωρίς να αντέξω άλλο.
Κατέβασε τα μάτια του:
— Δεν υπάρχει σπίτι.
Κατάπια με κόπο, προσπαθώντας να συγκρατήσω τον οίκτο μου.
— Περιμένετε εδώ.
Μπήκα μέσα, του πήρα ζεστό φαγητό με την έκπτωση του προσωπικού. Τον έβαλα να καθίσει στη βεράντα, τουλάχιστον να έχει μια στέγη πάνω από το κεφάλι του. Έτρωγε σιωπηλός, σχεδόν χωρίς να σηκώνει το βλέμμα του. Όταν ξαναβγήκα για να κλείσω τη βάρδια — είχε φύγει.
Τότε ούτε που φανταζόμουν ότι σε λίγο θα μετάνιωνα τόσο για αυτή την καλή πράξη. Συνέχεια στο πρώτο σχόλιο 👇👇
Την επόμενη μέρα, αυτός ο άστεγος ξαναήρθε. Και την επόμενη μέρα πάλι. Και ξανά. Καθόταν στο ίδιο σημείο, περίμενε. Και εγώ ένιωθα σχεδόν υποχρεωμένη να τον ταΐζω. Κάθε φορά. Αυτό συνεχίστηκε σχεδόν μία εβδομάδα.
Δεν άντεχα άλλο. Δεν είχα αρκετά χρήματα για να ταΐζω έναν άνθρωπο επ’ αόριστον. Επιπλέον οι πελάτες παραπονιούνταν για τη δυνατή μυρωδιά του, και η διεύθυνση παραλίγο να με απολύσει. Αλλά πώς να πω σε έναν απελπισμένο άνθρωπο ότι δεν είναι ευπρόσδεκτος;
Τότε μάζεψα όλο μου το θάρρος και του βρήκα ένα καταφύγιο. Ένα σπίτι για άστεγους, εκεί θα τον δεχτούν και θα τον ταΐσουν.
Τώρα είναι εκεί, με στέγη, ζεστό κρεβάτι και φαγητό. Αλλά ακόμα έχω αμφιβολίες μέσα μου: έκανα καλά που τον πήγα εκεί και σταμάτησα να βοηθάω η ίδια;
Νιώθω τόσο συντετριμμένη και δεν ξέρω πώς να ζήσω με αυτό.
Source: https://stay-glamour.com/bezdo
