Η νεαρή κοπέλα καθυστέρησε για τη συνέντευξη επειδή βοήθησε έναν ηλικιωμένο άνδρα — αλλά όταν έφτασε στο γραφείο, παραλίγο να λιποθυμήσει από αυτό που είδε 😱😱
Η Άννα έτρεχε για μια συνέντευξη. Δεν ήταν απλώς μια δουλειά — ήταν η δουλειά των ονείρων της, μια ευκαιρία να αλλάξει τη ζωή της, να ξεφύγει από τις ατελείωτες περιστασιακές εργασίες.
Είχε σχεδόν φτάσει στη διασταύρωση, όταν άκουσε μια κραυγή και τον θόρυβο των αυτοκινήτων. Στην απέναντι πλευρά του δρόμου, ένας ηλικιωμένος άνδρας παραπάτησε ξαφνικά, έπιασε το στήθος του και έπεσε αργά στην άσφαλτο. Οι οδηγοί κορνάριζαν, κάποιος φώναζε από τα παράθυρα, οι περαστικοί βιάζονταν να περάσουν, αποστρέφοντας το βλέμμα, σαν να ήλπιζαν πως αν αγνοήσουν το πρόβλημα, θα εξαφανιστεί μόνο του.
Η Άννα σταμάτησε. Ο εγκέφαλός της φώναζε: «Καθυστερείς! Τρέξε!» Αλλά εκείνη έτρεξε απέναντι στον δρόμο και γονάτισε δίπλα στον άνδρα.
— Είστε καλά; — ρώτησε με τρεμάμενη φωνή, ακουμπώντας το χέρι της στον ώμο του.
Ο ηλικιωμένος ανέπνεε με δυσκολία, τα μάτια του ήταν μισόκλειστα. Έδειξε αδύναμα την τσέπη του:
— Τα χάπια… στο πορτοφόλι…
Η Άννα κράτησε την αναπνοή της και με τρεμάμενα δάχτυλα άρχισε να ψάχνει στην παλιά δερμάτινη τσάντα του. Τελικά βρήκε ένα μικρό φιαλίδιο. Έβγαλε γρήγορα ένα χάπι, το έβαλε απαλά στο στόμα του και τον βοήθησε να το καταπιεί.
— Αναπνεύστε… ήρεμα… Όλα θα πάνε καλά — ψιθύρισε, κρατώντας τα δάκρυα και τον φόβο της.
Πέρασαν λίγα λεπτά. Σιγά σιγά η αναπνοή του άνδρα σταθεροποιήθηκε και το χρώμα επανήλθε στο πρόσωπό του. Άνοιξε τα μάτια και κοίταξε την Άννα με ευγνωμοσύνη.
— Μου έσωσες τη ζωή… — ψιθύρισε. — Πώς μπορώ να σε ευχαριστήσω;
Η Άννα χαμογέλασε, αλλά μετά πετάχτηκε όρθια σαν να ξύπνησε ξαφνικά:
— Θεέ μου… άργησα…
Μουρμούρισε μερικές συγγνώμες και έτρεξε προς το μετρό, νιώθοντας την καρδιά της να σπάει από την απελπισία. Αυτό ήταν. Η ευκαιρία χάθηκε. Δε θα υπάρξει δεύτερη.
Παρ’ όλα αυτά, πήγε στο γραφείο. Ήθελε απλώς να ξέρει πως έκανε ό,τι μπορούσε. Όταν η Anna έφτασε επιτέλους στο γραφείο, παραλίγο να λιποθυμήσει με αυτό που είδε…
Συνέχεια στο πρώτο σχόλιο 👇👇
Όταν έφτασε στη ρεσεψιόν, η γραμματέας της χαμογέλασε εγκάρδια και της είπε:
— Συγγνώμη, αλλά η διοίκηση έχει καθυστερήσει λίγο. Μπορείτε να καθίσετε.
Η Άννα άφησε έναν αναστεναγμό ανακούφισης. Κάθισε σφίγγοντας τον χαρτοφύλακά της και ένιωσε την ένταση να φεύγει σιγά σιγά.
Μισή ώρα αργότερα, η πόρτα άνοιξε. Μπήκε στο δωμάτιο… ο ίδιος ηλικιωμένος άνδρας. Καλοξυρισμένος, με κομψό κοστούμι, κρατώντας με σιγουριά το μπαστούνι του. Η Άννα πάγωσε.
— Καλημέρα — είπε σε όλους. — Είμαι ο ιδιοκτήτης αυτής της εταιρείας. Συγγνώμη για την καθυστέρηση. Υπήρξε ένα… εξαιρετικά σημαντικό περιστατικό.
Γύρισε προς την Άννα , της χαμογέλασε και έγνεψε καταφατικά:
— Και ιδού εκείνη που δε φοβήθηκε να σταματήσει όταν όλοι οι άλλοι γύρισαν το βλέμμα. Εκείνη που καταλαβαίνει πραγματικά τι θα πει ευθύνη, θάρρος και ανθρωπιά. Άννα , θα θέλαμε να ξεκινήσεις να εργάζεσαι μαζί μας το συντομότερο δυνατόν. Έχεις ήδη αποδείξει ότι το αξίζεις.
Η Άννα δεν μπορούσε να πιστέψει στα αυτιά της. Τα μάτια της γέμισαν δάκρυα. Είχε σώσει έναν άνθρωπο… και απροσδόκητα, έσωσε και τον ίδιο της τον εαυτό.
