Η πεθερά μου με αποκάλεσε κακομαθημένη και κακομαθημένη επειδή αρνήθηκα να φάω αυτό που είχε μαγειρέψει. Ειλικρινά δεν ήθελα να την προσβάλω, αλλά δεν ήταν πιάτο με φαγητό, ήταν ένας κουβάς στον οποίο είχαν απλά ρίξει τα υπολείμματα. Λέω τι με σερβίρισαν και γιατί αρνήθηκα να φάω αυτό το φαγητό στο σύνδεσμο στα σχόλια 👇👇
Πάντα αντιμετώπιζα το φαγητό με σεβασμό, σχεδόν με κάποιον τρόμο. Για μένα, δεν είναι μόνο η γεύση και τα οφέλη των τροφίμων που είναι σημαντικά, αλλά και ο συνδυασμός τους, η παρουσίαση και η ατμόσφαιρα του γεύματος.
Πάντα θεωρούσα φυσιολογικό ότι τα πιάτα πρέπει να ταιριάζουν μεταξύ τους. Δεν καταλαβαίνω πώς μπορείς να πίνεις τσάι με σάντουιτς με λουκάνικο ή να πίνεις χυμό με σούπα.
Ωστόσο, αυτή ήταν η συνήθεια στην οικογένεια του συντρόφου μου και φυσικά, ανέλαβε τις γεύσεις τους. Ζούμε μαζί για λίγο – μόλις ένα μήνα. Γνωρίζω ήδη τους συγγενείς του, αλλά χθες ήταν η πρώτη φορά που καθόμουν στο τραπέζι τους.
Ήταν μια εντελώς αυθόρμητη επίσκεψη. Βρισκόμασταν κοντά και αποφασίσαμε να περάσουμε για λίγο. Μας υποδέχτηκαν με χαρά και μας προσκάλεσαν να φάμε μαζί τους.
Όταν μου έβαλαν το πιάτο μπροστά μου, σχεδόν πνίγηκα από τη συγκεκριμένη μυρωδιά.
Στο πιάτο, βρίσκονταν ήσυχα δίπλα-δίπλα: έντονα κόκκινη παντζάρι, γενναιόδωρα αρωματισμένη με σκόρδο (η μυρωδιά της πλημμύρισε το διαμέρισμα), κομμάτια ρέγκας, φέτες ψωμιού, φρέσκα κρεμμύδια και εντυπωσιακές σκελίδες σκόρδου.
Αποδείχθηκε ότι αυτός ήταν ο τρόπος που φτιάχνουν το σάντουιτς σε αυτό το σπίτι. Και δίπλα σε αυτή τη “delicacy” υπήρχε ένα ταπεινό πιάτο με πατάτες στιφάδο. Τις πατάτες θα τις έτρωγα ευχαρίστως, αλλά γιατί να βάλουν όλα αυτά τα ασύμβατα υλικά μαζί;
Είναι εξοικονόμηση πιάτων ή απλώς πλήρης έλλειψη αίσθησης γεύσης;
Δεν μπορούσα να φάω και ανέφερα πόνο στα δόντια.
Αργότερα το βράδυ, η μητέρα του συντρόφου μου τηλεφώνησε. Από τον τόνο της φωνής της, φαινόταν ότι ήταν βαθιά προσβεβλημένη. Κατά τη γνώμη της, έδειξα ότι ήμουν κακομαθημένη, κακομαθημένη και ασέβεια προς τις οικογενειακές παραδόσεις.
Δεν ήθελα να προσβάλω κανέναν, αλλά ειλικρινά, δεν μπορούσα να απαλλαγώ από την ιδέα ότι μπροστά μου δεν υπήρχε πιάτο φαγητού, αλλά ένας κουβάς στον οποίο είχαν απλώς ρίξει τα υπολείμματα.
