Η πεθερά μου ζήτησε τεστ DNA γιατί ο γιος μας γεννήθηκε με ξανθά μαλλιά. Νόμιζα ότι ο σύζυγός μου με εμπιστευόταν, αλλά η μητέρα του ήταν πιο επίμονη.
— Συγγνώμη, αλλά η μαμά… δεν τα παρατάει. Και αν έχει δίκιο; Μπορείς να κάνεις το τεστ; Να τελειώνουμε με αυτό.
Σφίγγω τα χείλη μου. Δεν τον είχα απατήσει. Ήξερα ότι το μωρό ήταν γιος του. Αλλά το αίτημα για το τεστ με χτύπησε στην καρδιά.
— Εντάξει, — είπα. — Ας κάνουμε το τεστ. Αλλά μετά, θα κάνεις ό,τι σου πω.
Όταν ήρθαν τα αποτελέσματα, συγκέντρωσα όλη την οικογένεια για να τους ανακοινώσω τα μεγάλα νέα.
Συνέχεια στον σύνδεσμο στα σχόλια👇👇
Ο Αντρέι και εγώ είμαστε παντρεμένοι σχεδόν τέσσερα χρόνια. Ο γάμος μας δεν ήταν τέλειος, αλλά αγαπιόμασταν και πάντα προσπαθούσαμε να λύσουμε τα προβλήματά μας μαζί.
Παρ’ όλα αυτά, υπήρχε μια σκιά που πλανιόταν πάνω από τη σχέση μας από την αρχή — η μητέρα του, η Ταμάρα Πετρόβνα.
Δεν το έκρυβε ότι δεν με ήθελε. Ευτυχώς, ζούσαμε ξεχωριστά και οι συναντήσεις μας με αυτήν περιορίζονταν στις γιορτές. Προσπαθούσα να αγνοήσω τις προσβολές της, αλλά μετά τη γέννηση του γιου μας, όλα άλλαξαν.
Η Ταμάρα Πετρόβνα ερχόταν σχεδόν κάθε μέρα στο σπίτι μας. Στην αρχή, πίστευα ότι ήθελε απλώς να βοηθήσει, να δει το εγγόνι της ή να δώσει κάποιες συμβουλές. Αλλά σύντομα έγινε σαφές ότι είχε άλλο σκοπό.
— Αντρέι, πρέπει να κάνεις τεστ DNA, — επαναλάμβανε συνεχώς.
— Μαμά, σταμάτα, — την απωθούσε. — Αυτό είναι το παιδί μου και δεν χρειάζεται να ελέγξουμε το αυτονόητο.
— Αυτονόητο; — μουρμούριζε. — Κοίτα τον. Δεν μοιάζει καθόλου με σένα. Ξανθά μαλλιά, διαφορετικά μάτια. Δεν το βλέπεις;
Προσπαθούσα να μην αντιδράσω. Τελικά, ο Αντρέι ήξερε την αλήθεια. Με εμπιστευόταν. Αλλά η Ταμάρα Πετρόβνα ήταν πιο επίμονη απ’ όσο φανταζόμουν.
Του μιλούσε καθημερινά, συζητούσε με άλλους συγγενείς και τους έπειθε ότι το παιδί δεν ήταν δικό του. Και άρχισαν να το πιστεύουν.
Μια μέρα, ο Αντρέι γύρισε στο σπίτι με περίεργη διάθεση. Σιωπηλός, απέφευγε να με κοιτάξει στα μάτια. Ήξερα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.
— Συγγνώμη, αλλά η μαμά… δεν τα παρατάει. Και αν έχει δίκιο; Μπορείς να κάνεις το τεστ; Να τελειώνουμε με αυτό.
Σφίγγω τα χείλη μου. Δεν τον είχα απατήσει. Ήξερα ότι το μωρό ήταν γιος του. Αλλά το αίτημα για το τεστ με χτύπησε στην καρδιά. Δεν με εμπιστευόταν.
— Εντάξει, — είπα. — Ας κάνουμε το τεστ. Αλλά μετά, θα κάνεις ό,τι σου πω.
Ο Αντρέι με κοίταξε με έκπληξη, αλλά συμφώνησε.
Κάναμε το τεστ. Μετά από λίγες μέρες, ήρθαν τα αποτελέσματα: “Πιθανότητα πατρότητας — 99,99%”. Ο Αντρέι αναστέναξε ανακουφισμένος και η Ταμάρα Πετρόβνα σιώπησε για πρώτη φορά.
— Λοιπόν, μαμά, είσαι ικανοποιημένη τώρα; — τη ρώτησε ο Αντρέι κοιτάζοντάς την.
Αυτή σήκωσε τους ώμους της.
— Εντάξει, έκανα λάθος. Αλλά παρ’ όλα αυτά…
Δεν την άκουσα πια. Είχα ήδη ετοιμάσει τις βαλίτσες μου.
— Πού πας; — με ρώτησε ο Αντρέι, σοκαρισμένος.
— Φεύγω. — Πήρα το μωρό στην αγκαλιά μου και το κοίταξα στα μάτια. — Δεν μπορώ να ζω με κάποιον που δεν με εμπιστεύεται.
— Συγγνώμη, ήμουν ηλίθιος! Δεν ήθελα να σε πληγώσω! Φταίει η μαμά μου…
— Εσύ της επέτρεψες να καταστρέψει τον γάμο μας. Τώρα ζήσε με αυτή την απόφαση.
Έφυγα. Από τότε, δεν μίλησα ξανά ούτε με τον πρώην σύζυγό μου ούτε με την οικογένειά του. Ο Αντρέι τηλεφώνησε, έγραψε, ζήτησε συγγνώμη. Αλλά ήταν πολύ αργά. Η εμπιστοσύνη, όταν καταστραφεί, δεν μπορεί να επισκευαστεί.
