Κατά τη διάρκεια της κηδείας του κοριτσιού, ένα μαύρο κοράκι κάθισε ξαφνικά πάνω στο φέρετρο και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα όλοι κοίταζαν το πουλί με τρόμο
Κατά τη διάρκεια της κηδείας του μικρού κοριτσιού, όλη η πόλη συγκεντρώθηκε για να την συνοδεύσει στο τελευταίο της ταξίδι. Τα λυπημένα πρόσωπα των γονιών και των φίλων αντανακλούσαν τη σοβαρότητα της στιγμής, όλοι έκλαιγαν. 😲😲
Ο ιερέας άρχισε να λέει λόγια παρηγοριάς, όταν ξαφνικά εμφανίστηκε ένα μαύρο κοράκι. Κατέβηκε αθόρυβα ακριβώς πάνω στο φέρετρο, τα φτερά του έλαμπαν στον ήλιο και τα μάτια του έμοιαζαν να αστράφτουν με ένα παράξενο φως.
Οι παρευρισκόμενοι πάγωσαν. Κάποιος αναστέναξε, κάποιος έκανε ένα βήμα πίσω. Προσπάθησαν να διώξουν το κοράκι, του πέταξαν πέτρες, αλλά ξαφνικά κατάλαβαν ότι αυτό το κοράκι δεν ήταν απλώς ένα πουλί, αλλά…
Συνέχεια στο πρώτο σχόλιο 👇👇
Εκείνη τη στιγμή, η μητέρα του κοριτσιού σήκωσε το κεφάλι της, κοίταξε το κοράκι και στο πρόσωπό της φάνηκε η αναγνώριση.
— Είναι αυτός… — ψιθύρισε. — Είναι το ίδιο κοράκι. Ερχόταν πάντα στην αυλή μας.
Ο κόσμος γύρισε ξαφνιασμένος. Η γυναίκα έκανε ένα βήμα μπροστά και, μέσα από τα δάκρυα, είπε δυνατά:
— Η κόρη μας το τάιζε. Σχεδόν κάθε μέρα. Ερχόταν στο μπαλκόνι και περίμενε να του φέρει ψωμί. Έλεγε πως ήταν φίλος της. Μας ζωγράφιζε — εμένα, τον άντρα μου… και αυτόν. Το κοράκι ήταν πάντα στις ζωγραφιές της.
Θυμούμενη αυτό, έβγαλε από την τσάντα της ένα διπλωμένο σχέδιο — το είχε μαζί της όλη την ώρα. Στο χαρτί, ζωγραφισμένο με παιδικό χέρι, υπήρχαν τρεις: η μητέρα, ο πατέρας και το κοριτσάκι, και δίπλα ένα μαύρο πουλί με καλοσυνάτα μάτια.
Όλοι είχαν χέρια-φτερά, σαν να ήταν μια οικογένεια.
— Ήρθε να αποχαιρετήσει — είπε η μητέρα με ήρεμη φωνή. — Δεν είναι απλώς ένα κοράκι. Τη θυμόταν.
Όλοι στάθηκαν σιωπηλοί, ανίκανοι να πουν λέξη. Κάτι σε αυτή την ιστορία άγγιξε τις πιο λεπτές χορδές της ψυχής του καθενός.
Και το κοράκι, σαν να άκουσε τα λόγια της, έγειρε το κεφάλι του σαν ένδειξη σεβασμού και, μετά από μια μακρά παύση, άνοιξε τα φτερά του. Πέταξε ψηλά και χάθηκε πίσω από τα δέντρα.
