Κατά τη διάρκεια του γάμου μου, ο σύζυγός μου με έσπρωξε σε ένα σιντριβάνι με παγωμένο νερό και άρχισε να γελά δυνατά: δεν άντεξα και έκανα αυτό… 😢😢
Ήταν η μέρα που ονειρευόμουν από παιδί. Τα είχα οργανώσει όλα — μέχρι και την τελευταία χαρτοπετσέτα στο τραπέζι. Το κατάλευκο φόρεμα, το λαμπερό χτένισμα, το άψογο μακιγιάζ, η απαλή ανθοδέσμη στα χέρια μου — ένιωθα σαν ηρωίδα ενός παραμυθιού. Μόλις είχαμε ανταλλάξει βέρες με τον — πλέον — σύζυγό μου, και η αίθουσα του εστιατορίου γέμισε χειροκροτήματα. Ο γάμος κυλούσε τέλεια.
Στην αυλή του εστιατορίου υπήρχε ένα μικρό σιντριβάνι — μια ενδιαφέρουσα σχεδιαστική πινελιά. Το νερό ήταν διάφανο και παγωμένο, και κυλούσε απαλά, προσθέτοντας έναν τόνο κομψότητας στη θερινή ατμόσφαιρα. Πέρασε μάλιστα απ’ το μυαλό μου ότι θα βγαίναμε υπέροχες φωτογραφίες με φόντο το σιντριβάνι.
Όταν ήρθε η ώρα να κόψουμε την τούρτα, όλοι οι καλεσμένοι μας περικύκλωσαν με τα κινητά τους. Ακούγονταν φωνές «φιληθείτε!», γέλια, μουσική. Πήρα το μαχαίρι, ο άντρας μου έβαλε το χέρι του πάνω στο δικό μου — και ξεκινήσαμε να κόβουμε το πρώτο κομμάτι. Και τότε, εντελώς απροσδόκητα, με σήκωσε στην αγκαλιά του.
Στην αρχή χαμογέλασα, νομίζοντας ότι ήταν μια ρομαντική κίνηση. Μα σε λίγα δευτερόλεπτα κατάλαβα πως δεν με πήγαινε ούτε για πρόποση, ούτε για χορό, αλλά… προς το σιντριβάνι.
Ούτε που πρόλαβα να φωνάξω. Μέσα σε μια στιγμή, το φόρεμά μου κόλλησε πάνω μου, τα παπούτσια μου γέμισαν νερό, τα μαλλιά μου κύλησαν στο πρόσωπό μου, και το μακιγιάζ μου χάλασε. Το νερό ήταν παγωμένο, παρά τη ζέστη του καλοκαιριού. Οι καλεσμένοι πάγωσαν. Κάποιοι προσπαθούσαν να συγκρατήσουν τα γέλια τους, άλλοι αναστέναξαν.
Κι εκείνος… γελούσε. Δυνατά, με την ψυχή του. Το έβρισκε αστείο.
Εγώ — όχι. Πονούσα και ένιωθα ντροπιασμένη.
Είχα προετοιμαστεί για αυτή τη μέρα μήνες. Το φόρεμα κόστιζε σχεδόν μισό χρόνο δουλειάς. Το μακιγιάζ, το χτένισμα — όλα στην εντέλεια. Ονειρευόμουν αυτή τη μέρα να είναι σαν παραμύθι. Και τώρα στεκόμουν μέσα στο παγωμένο νερό, μούσκεμα, χαμένη και ταπεινωμένη.
Βγήκα από το σιντριβάνι τρέμοντας, μούσκεμα μέχρι το κόκκαλο. Τα δάκρυά μου ανακατεύονταν με τις σταγόνες στο πρόσωπό μου. Ο άντρας μου ακόμα γελούσε, έλεγε στους φίλους του κάτι σαν: «Ε, δεν βγήκε τέλειο;»
Μα εγώ δεν είχα καμία όρεξη για αστεία.
Και τότε δεν άντεξα και έκανα κάτι που δεν μετανιώνω ούτε στιγμή. Μοιράζομαι την ιστορία μου στο πρώτο σχόλιο και ελπίζω στην υποστήριξή σας. 😢😢
Συνέχεια στο πρώτο σχόλιο 👇👇
Τον πλησίασα αργά, κοιτώντας τον κατευθείαν στα γελαστά του μάτια.
— Α, το βρίσκεις αστείο;
Και του πέταξα τα υπόλοιπα της γαμήλιας τούρτας. Οι καλεσμένοι αναφώνησαν.
Σιώπησε.
— Τώρα που κι εσύ ντροπιάστηκες, όπως εγώ — είμαστε πάτσι.
— Ευχαριστώ που μου έδειξες το αληθινό σου πρόσωπο από την πρώτη κιόλας μέρα. Τώρα δεν χρειάζεται να σπαταλήσω τη ζωή μου για να καταλάβω ποιος είσαι πραγματικά.
Το διαζύγιο θα γίνει αύριο κιόλας.
Source: https://stay-glamour.com/font
