Όταν έφυγε από τη ζωή η αγαπημένη μου γιαγιά, το μοναδικό πράγμα που μου άφησε στη διαθήκη της ήταν ένας παλιός καναπές. Ο πατέρας μου αντέδρασε με οργή, φωνάζοντας ότι “πήρε όλη της την περιουσία μαζί της στον τάφο” και ότι ήταν ντροπή να μείνει μόνο ένα έπιπλο για τον μοναδικό της εγγονό.
Εγώ, όμως, δεν θύμωσα. Σεβάστηκα απόλυτα την επιλογή της. Για μένα, ο καναπές αυτός έκρυβε αμέτρητες παιδικές αναμνήσεις: τις ώρες που περνούσαμε αγκαλιασμένοι, εκείνη να μου διαβάζει παραμύθια και εγώ να ρουφάω κάθε της λέξη με ένα ζεστό φλιτζάνι τσάι στα χέρια μου.
Ένα απόγευμα, καθώς καθόμουν πάνω στον καναπέ βυθισμένος στις σκέψεις μου, ένιωσα κάτι σκληρό να με τρυπάει στην πλάτη. Με προσοχή, άνοιξα το παλιό ύφασμα και ανακάλυψα ένα μικρό, πράσινο μεταλλικό κουτί. Μέσα βρισκόταν μια σειρά από έγγραφα και μία επιστολή, ειδικά γραμμένη για μένα.
Με τρεμάμενα χέρια, άνοιξα το γράμμα και άρχισα να διαβάζω…
Η γιαγιά μου, μέσα από τα λόγια της, μου αποκάλυψε όσα δεν ήξερα. Μου μίλησε για τη ρήξη με τον πατέρα μου, για τις διαφωνίες τους, και για το πώς προσπάθησε να με προστατέψει όταν έμαθε για τις δύσκολες συνθήκες στις οποίες μεγάλωνα.
Μου διηγήθηκε πώς, μετά τον θάνατο της μητέρας μου, ο πατέρας μου παραμέλησε τα πάντα: το σπίτι, τη φροντίδα μου, ακόμα και εμένα τον ίδιο. Τα λεφτά που του έστελνε για να μας στηρίξει τα ξόδευε αλλού και όχι για τις ανάγκες μου.
Η γιαγιά είχε κάνει τότε μια δύσκολη επιλογή: είχε φροντίσει να εμπιστευτεί την επιμέλειά μου σε ανθρώπους που ήξερε ότι θα με αγαπούσαν και θα με φρόντιζαν πραγματικά — τον Ντένις και τον Μιχαήλ.
Τελειώνοντας το γράμμα, τα μάτια μου ήταν γεμάτα δάκρυα. Ο πατέρας μου, βυθισμένος στην τηλεόραση, ούτε που είχε καταλάβει τι κρατούσα στα χέρια μου. Είχα πλέον μπροστά μου όλα τα στοιχεία και ήξερα πως η γιαγιά μου, ακόμα και μετά τον θάνατό της, προσπαθούσε να με προστατεύσει.
Κοίταξα τα νομικά έγγραφα, τα κράτησα σφιχτά και κατάλαβα: ήταν η στιγμή να επιλέξω το μέλλον που μου άξιζε.
