68 ετών. Από τα 16 του στη δουλειά. Με σκληρή προσπάθεια και αμέτρητες θυσίες, κατάφερε να δημιουργήσει μια οικογενειακή επιχείρηση. Μαζί με τη σύζυγό του και τα τρία παιδιά τους, όταν μεγάλωσαν, αφιέρωσαν τη ζωή τους σε αυτό το όνειρο.
Ποτέ δεν έζησε πολυτελώς. Δεν ξόδεψε σε ακριβά αυτοκίνητα ή ρούχα, δεν έκανε σπάταλη ζωή. Κάθε ευρώ που έβγαζε το επένδυε: στην επιχείρηση, σε ακίνητα, στο μέλλον της οικογένειάς του. Ένα σπίτι για τον ίδιο, κι από ένα για κάθε παιδί του. «Για να έχουν ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους», έλεγε.
Σήμερα, κρατά στα χέρια του την απόφαση αναγκαστικής κατάσχεσης του καταστήματός του για οφειλές στην εφορία. Τα μάτια του γεμίζουν δάκρυα.
«Δεν κλαίω γιατί μου παίρνουν την περιουσία. Ας την πάρουν. Κλαίω γιατί δεν ξόδεψα τη ζωή μου σε ταξίδια και απολαύσεις. Γιατί δεν εκμεταλλεύτηκα επιδοτήσεις όταν τις μοίραζαν αφειδώς, δεν πήρα δάνεια όταν τα χάριζαν, δεν έβαλα τα παιδιά μου στο Δημόσιο όταν υπήρχε η ευκαιρία, δεν έψαξα “παραθυράκια” όταν άλλοι το έκαναν.
Κλαίω γιατί πλήρωνα πάντα τις υποχρεώσεις μου στην ώρα τους. Γιατί πίστεψα πως η σκληρή δουλειά και η εντιμότητα αρκούν για να επιβιώσεις. Κλαίω γιατί έζησα μια ολόκληρη ζωή ακολουθώντας έναν μύθο.
Γράψτε το στον τάφο μου: Εδώ αναπαύεται ένας άνθρωπος που πίστεψε πως η τιμιότητα αρκεί για να επιβιώσεις.»
Αν κάποιος, διαβάζοντας αυτό, θεωρήσει ότι το πρόβλημα έχει πολιτικό χρώμα, ας το συζητήσει με τους ομοίους του. Γιατί η αλήθεια είναι πως η αδικία δεν κάνει διακρίσεις.
