Μια γυναίκα κατέλαβε αμέσως δύο θέσεις στο λεωφορείο και όταν ένας νεαρός άντρας προσπάθησε να καθίσει στη μία κενή θέση, έγινε πραγματικό σκάνδαλο 😲😥
Προάστιο. Πρωί. Έδρα δήμου.
Το λεωφορείο γεμάτο ως την τελευταία θέση. Ο αέρας — σαν σε ατμόλουτρο, δεν υπάρχει κανένα κενό κάθισμα.
Μπήκα στη στάση μπροστά από το παλιό μαγαζί και πρόσεξα μια κενή θέση δίπλα στο παράθυρο. Κάθισε μια γυναίκα περίπου 50 χρονών, γεμάτη, με βαμμένα χείλη, και στα γόνατα μια μεγάλη σακούλα από πλαστικό. Δίπλα της — κενό.
Κούνησα το κεφάλι ευγενικά και ρώτησα:
— Συγγνώμη, είναι ελεύθερο αυτό το κάθισμα;
Η γυναίκα μισογέλασε, σαν να της ζήτησα να πουλήσει την ψυχή της:
— Κατειλημμένο!
— Και ποιος κάθεται εδώ;
Αυτή έκανε κίνηση με το χέρι σαν να διώχνει μύγα:
— Δεν σε νοιάζει. Θέλω να βάλω τη τσάντα μου εδώ!
Οι άλλοι άρχισαν να κοιτάζονται μεταξύ τους, κι εγώ έμεινα σοκαρισμένος. Τι δικαίωμα είχε;
Κάθισα. Σιωπηλά. Προσεκτικά. Δεν την έσπρωξα, δεν τη άγγιξα. Απλά — πήρα το κενό κάθισμα.
Και τότε άρχισε ο καυγάς.
— Τι κάνεις, αγενέστατε κυνέ; Σου είπα — είναι κατειλημμένο!
— Εδώ δεν κάθεται κανείς, ούτε υπάρχουν αντικείμενα. Δεν βλέπετε ότι δεν υπάρχει θέση ούτε για να σταθεί κανείς; Σας μιλάω ήρεμα.
— Δεν θέλω να κάθεσαι δίπλα μου! Πλήρωσα εισιτήριο, έχω ΔΙΚΑΙΩΜΑ!
— Είστε σίγουρη; Πληρώσατε για δύο εισιτήρια;
Έμεινε σιωπηλή για ένα δευτερόλεπτο. Μετά, δυνατά, σε όλο το λεωφορείο:
— Δεν σε νοιάζει! Φύγε, ηλίθιε!
Κάποιος φώναξε από πίσω:
— Κυρία, να έχετε τσίπα…
— Μην ανακατεύεστε! — φώναξε αυτή. — Θέλω να κάθομαι μόνη μου.
Και τότε έγινε κάτι απρόσμενο, η γυναίκα σηκώθηκε και κατέβηκε όχι στη στάση της. Συνέχεια στο πρώτο σχόλιο 👇👇
Ήρθε η εισπράκτορας. Με σιγουριά, σαν να έχει ξαναδεί τέτοια περιστατικά.
— Τι συμβαίνει;
Η γυναίκα άρχισε να φωνάζει:
— Κάθισε! Της ζήτησα να μην καθίσει! Είμαι κουρασμένη! Όλη τη διαδρομή ήμουν μόνη!
Η εισπράκτορας αυστηρά:
— Δείξτε εισιτήριο.
— Γιατί;
— Γιατί αν έχετε ένα, έχετε και μία θέση. Οι άλλοι στέκονται στο διάδρομο.
Η γυναίκα έψαξε στην τσάντα, έβγαλε ένα εισιτήριο. Ένα. Κανονικό.
— Δεν έχω παράπονα, — είπε η εισπράκτορας. — Ο άντρας μπορεί να καθίσει. Αν θέλετε να ταξιδεύετε μόνη, πληρώστε για δεύτερο εισιτήριο ή κατεβείτε. Ταξί — επιλογή σας.
— Θα κάνω παράπονα! — φώναξε η γυναίκα.
— Κάντε. Μέχρι τότε — ακολουθούμε τους κανόνες.
Το λεωφορείο ζωντάνεψε:
— Έτσι πρέπει!
— Αρκετά πια με τέτοιους!
— Ο σεβασμός πρέπει να είναι αμοιβαίος!
Ένας ηλικιωμένος από το πίσω κάθισμα γέλασε:
— Δεν έχει πίεση, έχει πίεση στα νεύρα.
Η γυναίκα σηκώθηκε απότομα, σφιχτά κρατώντας τη σακούλα σαν θωράκιση και στάθηκε ακριβώς στο διάδρομο. Κοιτούσε έξω από το παράθυρο, ανάσαινε βαριά. Η θέση κενή.
Δεν άλλαξα θέση. Απλά συνέχισα το ταξίδι μου. Τα δέντρα και οι στύλοι περνούσαν έξω από το παράθυρο. Οι άλλοι χαλάρωσαν. Κάποιοι αποκοιμήθηκαν, άλλοι ψιθύριζαν.
Και σκεφτόμουν: περίεργο πράγμα — τόσος χώρος γύρω και τόσο λίγο σεβασμό
Source: https://stay-glamour.com/bus
