Ο σεισμός του 1999 ήταν η πιο καταστροφική και δαπανηρή φυσική καταστροφή που έπληξε ποτέ την Ελλάδα, με υλικές ζημιές που αποτιμήθηκαν σε 3 δις δολάρια ΗΠΑ. Η Ακρόπολη και τα άλλα μνημεία της Αθήνας είτε έμειναν αλώβητα είτε είχαν μικρές υλικές ζημιές.
Στις 7 Σεπτεμβρίου 1999, μόλις τρεις εβδομάδες μετά τους τουρκικούς σεισμούς, ένας άλλος έπληξε το βόρειο τμήμα της Αθήνας.
Με μέγεθος 5,9 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ, ο σεισμός σκότωσε σχεδόν 150 ανθρώπους και τραυμάτισε περισσότερους από 2.000, πολλοί από τους οποίους ήταν σε κρίσιμη κατάσταση, γεγονός που κατατάσσει τον σεισμό ως τον πιο θανατηφόρο που έλαβε χώρα στην Ελλάδα τα τελευταία 50 χρόνια. Με βάση αυτοψία σε 111 από τα θύματα του σεισμού, 36 άνθρωποι πέθαναν από τραύματα, 38 άνθρωποι έφεραν τραύματα από τα οποία κινδύνευε η ζωή τους ενώ 31 πέθαναν από ασφυξία.
IDF Spokesperson’s Unit
Στο εξαώροφο κτίριο της Ρικομέξ, στο Μενίδι, που στεγάζονταν οι εταιρείες Ρικομέξ και Εστία εμπορική, πέθαναν 39 άνθρωποι, ανάμεσα στους οποίους δύο έγκυες γυναίκες.
Περίπου 7.000 σπίτια καταστράφηκαν ή υπέστησαν ζημιές τόσο σοβαρές που δεν επισκευάστηκαν. 65.000 σπίτια έχουν υποστεί ζημιές αλλά μπορούν να επισκευαστούν, ενώ 95.000 σπίτια υπέστησαν ζημιές αλλά παραμένουν κατοικήσιμα. 72.000 οικογένειες αντιμετωπίζουν προβλήματα στέγασης.
Το επίκεντρο του σεισμού δεν ήταν μόνο κοντά στην επιφάνεια της γης (ενισχύοντας έτσι τις ζημιές), αλλά βρισκόταν και κοντά στις πυκνοκατοικημένες περιοχές της πρωτεύουσας – μια περίσταση που εξηγεί τον μεγάλο αριθμό των θυμάτων και την έκταση της ζημιάς. Η καταστροφή περιελάμβανε σχολεία και άλλες εκπαιδευτικές εγκαταστάσεις, νοσοκομεία, χώρους κρατικών και δημόσιων υπηρεσιών, ιστορικά μνημεία και υποδομές όπως ύδρευση, συστήματα αποχέτευσης και λιμάνια (ιδιαίτερα αυτό του Πειραιά). Περίπου 8.000 επιχειρήσεις υπέστησαν ζημιές.
Η κυβέρνηση έθεσε αμέσως σε λειτουργία τη λεγόμενη «πολιτική της αντισεισμικής προστασίας», με στόχο τη βελτίωση της «σεισμικής συμπεριφοράς» των κατασκευών, τη διασφάλιση της ταχείας κρατικής βοήθειας στα θύματα και την ενημέρωση του κοινού για τρόπους, όσο περιορισμένους, προστασίας. καλύτερα από τους σεισμούς.
Στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας, είχε δοθεί προτεραιότητα στην αποκατάσταση βασικών υποδομών, στην ανοικοδόμηση του κοινωνικού και οικονομικού ιστού και στην παροχή βοήθειας στα θύματα να επιστρέψουν σε μια κανονική ζωή, συμπεριλαμβανομένης της απασχόλησης. Η Ακρόπολη και τα άλλα μνημεία της Αθήνας είτε έμειναν αλώβητα είτε είχαν μικρές υλικές ζημιές. Αυτή η ιδιόμορφη διαδοχή των σεισμών πάντως, δηλαδή 3 εβδομάδες μετά τους σεισμούς στην Τουρκία, και η αμοιβαία βοήθεια των δύο χωρών, έδωσαν την αφορμή για συζητήσεις οι οποίες έγιναν γνωστές ως η «ελληνοτουρκική διπλωματία των σεισμών».
