Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι τα Χριστούγεννα θα γίνονταν εφιάλτης. Ήταν εκείνη η στιγμή που πήγα στο σπίτι των γονιών του φίλου μου και η πρώην του τα χάλασε όλα.
Πάντα θεωρούσα τον εαυτό μου επιτυχημένη γυναίκα – είχα καλή δουλειά, η ζωή μου πήγαινε σύμφωνα με το σχέδιο και κατάφερνα να διατηρώ την ιδανική εικόνα μου. Ωστόσο, όλες οι προσπάθειές μου αμφισβητήθηκαν όταν βρέθηκα στην πόρτα του σπιτιού των γονιών του Μπράιαν. Κρατούσα ένα μπουκάλι κρασί και ένιωθα την αυτοπεποίθησή μου να χάνεται. Το σπίτι, σαν από εξώφυλλο περιοδικού, ήταν περικυκλωμένο από κολώνες και η πρόσοψή του έμοιαζε με σκηνή από χριστουγεννιάτικη ταινία. Το χέρι μου έτρεμε, αλλά παρόλα αυτά χαμογέλασα με δυσκολία.
«Θα τα καταφέρεις» είπε ο Μπράιαν, βάζοντας το χέρι του στον ώμο μου. Κούνησα το κεφάλι και πρόσθεσα με σαρκασμό: «Δεν ανησυχώ». Χαμογέλασε, αλλά ένιωθα ότι μέσα μου αναπτυσσόταν άγχος.
Η μαμά του Μπράιαν, η Κόρα, μας καλωσόρισε στην πόρτα. Η τέλεια κοτσίδα και το ρούχο της έδειχναν υψηλό κοινωνικό στάτους. Πήρε το κρασί με μια έκφραση που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί πιο προκατειλημμένη παρά φιλική. «Πολύ ευγενικό από μέρους σας» είπε, αλλά στη φωνή της ένιωσα μια κρυφή περιφρόνηση.
Το δείπνο συνεχίστηκε με τον ίδιο τόνο. Οι ερωτήσεις για τη δουλειά μου και τα σχέδιά μου για το μέλλον δεν σταμάτησαν, κάθε φορά μετατρεπόμενες σε υπονοούμενα. «Είσαι στο μάρκετινγκ, έτσι; Δεν είναι εύκολο, ε;» ακούστηκε σχεδόν σαν κατηγορία, αλλά παρόλα αυτά απαντούσα με χαμόγελο.
Στο τέλος του δείπνου, η Κόρα είπε: «Ο Μπράιαν πάντα ήξερε να διαλέγει γυναίκες… αλλά μερικές φορές και το καλύτερο γούστο μπορεί να κάνει λάθος». Αυτά τα λόγια αιωρούνταν στον αέρα. Ένιωσα ότι όλη η βραδιά μετατράπηκε σε μια εξέταση που δεν είχα προλάβει να περάσω.
Την επόμενη μέρα αποφάσισα να παλέψω για την εύνοιά τους. Το όπλο μου ήταν απλό: μία τούρτα σύμφωνα με τη συνταγή της μαμάς μου, που πάντα προκαλούσε ενθουσιασμό. Η Κόρα όλο και γύριζε γύρω από την κουζίνα, σαν να έψαχνε για λάθη. Προσπαθούσα να είμαι ευγενική, αλλά το ψυχρό της βλέμμα με έβαζε σε αμηχανία.
Όταν η τούρτα ήταν έτοιμη, την έφερα στην οικογένεια. Αλλά φυσικά υπήρξαν προβλήματα. Η Κόρα αμέσως είπε ότι είχε αλλεργία στους ξηρούς καρπούς και το πρόσωπό της άσπρισε σαν να της πρότεινα δηλητήριο. Προσπάθησα να κρατήσω την ψυχραιμία μου, αλλά η αντίδρασή της κατέστρεψε όλες μου τις προσπάθειες. Το αίσθημα ότι απέτυχα πάλι στην εξέταση με κυρίευσε.
Και τότε, όταν η κατάσταση έγινε ανυπόφορη, η πόρτα άνοιξε και στην είσοδο εμφανίστηκε εκείνη – η Άσλεϊ, η πρώην του Μπράιαν. Ήταν μικρότερη από εμένα, είχε αψεγάδιαστο στυλ και συμπεριφερόταν σαν να ήταν πάντα εκεί. Άρχισε αμέσως να πλησιάζει τον Μπράιαν και να θυμάται το παρελθόν τους, μιλώντας μαζί του σαν να είναι ο καλύτερός της φίλος. Ένιωσα το παγωμένο βλέμμα της Κόρας να με καρφώνει. Ο Μπράιαν σιωπούσε, ενώ η Άσλεϊ έστηνε μία παράσταση μπροστά του. Όλα όσα ένιωθα εκείνη τη στιγμή ήταν ζήλια και εξευτελισμός. Αλλά αποφάσισα ότι δεν θα μείνω απλώς θεατής.
Πήρα τηλέφωνο τον πρώην μου, τον Τζος, και τον κάλεσα να βγούμε. Μία ώρα αργότερα ήταν ήδη στο σπίτι μου με ένα μπουκάλι κρασί και το χαμόγελο στα χείλη. Μιλήσαμε, ξεχνώντας όλες τις ανησυχίες. Με κάθε ποτήρι σαμπάνιας ένιωθα ότι η κατάσταση ήταν ξανά υπό τον έλεγχό μου.
Όταν εμφανίστηκε ο Τζος, όλη η αίθουσα πάγωσε. Η Άσλεϊ προσπάθησε να κρύψει την έκπληξή της και η Κόρα με κοίταξε σαν να είχα διαπράξει ιεροσυλία. «Αν είναι οικογενειακό έθιμο να καλούμε τους πρώην», είπα, χαμογελώντας. Ήταν η μικρή μου εκδίκηση.
Στο τέλος της βραδιάς, όταν όλοι έφυγαν, ένιωθα στην κορυφή. Αλλά μετά ήρθε η συνειδητοποίηση: ήμουν πολύ σκληρή με τον Τζος. Δεν το άξιζε. Τον ζήτησα συγνώμη, αλλά η ενοχή δεν με άφηνε.
Για δύο μέρες προσπαθούσα να το ξεχάσω, βλέποντας ταινίες και τρώγοντας παγωτό, αλλά το αίσθημα ντροπής δεν έφυγε. Και τότε χτύπησε η πόρτα. Ήταν ο Μπράιαν. Μιλήσαμε και εκείνος ζήτησε συγνώμη εκ μέρους της οικογένειάς του. Ήταν ειλικρινής και αυτό με έκανε να αρχίσω να αναρωτιέμαι.
Αλλά μετά ξανά χτύπησε η πόρτα. Ήταν η Κόρα, με μία τούρτα στα χέρια και συγνώμες στο πρόσωπό της. Τα λόγια «Ήμουν άδικη μαζί σου» με έκαναν να νιώσω ότι ίσως τελικά δεν είναι όλα τόσο άσχημα. Η τούρτα, το γέλιο και οι ειλικρινείς συγνώμες – έτσι κατάλαβα ότι ίσως έχω ακόμα μία ευκαιρία να γίνω μέλος αυτής της οικογένειας.
Τα Χριστούγεννα δεν ήταν τέλεια, αλλά τώρα ήξερα ότι μερικές φορές ακόμα και οι πιο δύσκολες στιγμές μπορούν να οδηγήσουν σε κάτι καλό.
