**Τι να κάνεις όταν το ταξίδι του μέλιτος δεν είναι αρκετά πολυτελές;**
Ένα απρόσμενο τηλεφώνημα από την θυγατέρα της συζύγου μου έγινε η αφορμή για ένα μάθημα ευγνωμοσύνης που ποτέ δεν περίμενε να λάβει.
Η ζωή αγαπά να μας εκπλήσσει, ιδιαίτερα όταν δεν το περιμένουμε. Ποτέ δεν φανταζόμουν, στα 45 μου χρόνια, πως θα γινόμουν μητριά — και μάλιστα για κάποιον τόσο ιδιαίτερο όπως η Μπρουκ.
Όταν πριν από δέκα χρόνια παντρεύτηκα τον Γκάρι, δεν ερωτεύτηκα μόνο εκείνον, αλλά και την ιδέα της οικογένειας. Τότε, η Μπρουκ ήταν μόλις 13 ετών. Αν και δεν καταλαβαινόμασταν πάντα, έκανα ό,τι μπορούσα για να νιώθει αγαπημένη και ασφαλής δίπλα μου.
Τα χρόνια πέρασαν κι η Μπρουκ στα 23 της είχε γίνει μια φιλόδοξη, έξυπνη και — αν είμαι ειλικρινής — λίγο κακομαθημένη νέα γυναίκα. Είχε μεγάλα όνειρα και τόσο ο Γκάρι όσο κι εγώ ήμασταν πάντα εκεί να τη στηρίζουμε.
Καλύψαμε τα έξοδα των σπουδών της και οργανώσαμε τον γάμο των ονείρων της. Όμως, τίποτα δεν θα μπορούσε να με προετοιμάσει για όσα ακολούθησαν μετά από εκείνη την ξεχωριστή ημέρα.
Ο γάμος της Μπρουκ με τον Μέισον έγινε σε ένα πολυτελές αμπελώνα, διακοσμημένο με λαμπερά φώτα, σαν να βγήκε από σελίδες περιοδικού γάμου.
Ήταν μια εκδήλωση που κόστισε μια μικρή περιουσία, αλλά κάθε ευρώ άξιζε τον κόπο, ειδικά όταν είδα το λαμπερό χαμόγελο της νύφης να ανεβαίνει στο γαμήλιο βήμα.
Μετά τον γάμο, θέλαμε να τους κάνουμε ένα δώρο πραγματικά ξεχωριστό — τις αξέχαστες μήνες του μέλιτος. Για εβδομάδες ψάχναμε το ιδανικό μέρος και τελικά βρήκαμε μια πολυτελή βίλα στη Δομινικανή Δημοκρατία.
Η βίλα διέθετε τα πάντα: ιδιωτική πισίνα, μαγευτική θέα στον ωκεανό και ανέσεις που θύμιζαν μικρό θέρετρο. Παρά το μεγάλο κόστος, πιστεύαμε πως ήταν το τέλειο δώρο για την αρχή της κοινής τους ζωής.
Ωστόσο, το επόμενο πρωί από την άφιξή τους, το τηλέφωνό μου χτύπησε. Ήμουν στο πάτωμα της κουζίνας, έτοιμη να σερβίρω καφέ, όταν είδα το όνομα της Μπρουκ να εμφανίζεται στην οθόνη.
Χαμογελώντας απάντησα: «Γεια σου, αγάπη μου! Δεν είναι σαν παράδεισος;»
Η φωνή της όμως ήταν κοφτή και με μια δόση παράπονου:
«Είναι ο μπαμπάς εκεί; Μπορείς να με βάλεις σε ηχείο;»
Συνέχισα με μια ελαφριά έκπληξη και είπα: «Φυσικά, τι συμβαίνει;»
Ο Γκάρι γλίστρησε δίπλα μου και χωρίς να μιλήσει ψιθύρισε: «Έγινε κάτι;» Εγώ απλά σήκωσα τους ώμους και άνοιξα το ηχείο.
Η Μπρουκ άρχισε να μιλάει με απογοήτευση: «Ξέρεις τι συμβαίνει, μπαμπά; Αυτή η βίλα είναι μικροσκοπική!»
Ο Γκάρι την κοίταξε απορημένος. «Μικροσκοπική; Είναι πάνω από 800 τετραγωνικά μέτρα, Μπρουκ.»
Εκείνη αναστέναξε με παράπονο: «Ακριβώς, σχεδόν δεν έχει χώρο! Ο Μέισον κι εγώ περιμέναμε κάτι… πολύ μεγαλύτερο. Και η πισίνα; Αστεία! Μετράω τρεις βουτιές και είμαι ήδη στην άκρη!»
Ανταλλάξαμε ένα βλέμμα με τον Γκάρι, ο οποίος άρχισε να κοκκινίζει.
Η Μπρουκ συνέχισε, με τη φωνή της να ανεβαίνει όλο και πιο πολύ: «Και η παραλία; Πρέπει να περπατάμε ολόκληρα ΠΕΝΤΕ λεπτά!
Ποιος κάνει κάτι τέτοιο σε νεόνυμφους; Γιατί δεν επιλέξατε ένα μέρος με άμεση πρόσβαση στην παραλία; Ειλικρινά, μπαμπά, νιώθω ότι σας είναι αδιάφορο.»
Ο Γκάρι έσφιξε τα σαγόνια του, αλλά εγώ έβαλα απαλά το χέρι μου πάνω στο δικό του, προσπαθώντας να τον ηρεμήσω.
«Μπρουκ», της είπα με ήρεμη φωνή, «διαλέξαμε αυτή τη βίλα με μεγάλη προσοχή και μελετήσαμε σχολαστικά τις κριτικές της. Έχει εξαιρετικές αξιολογήσεις και είχαμε την πεποίθηση ότι θα σου άρεσε πολύ.»
Η Μπρουκ όμως φάνηκε απογοητευμένη, και με μια οργισμένη φωνή απάντησε: «Λοιπόν, κάνατε λάθος. Η βίλα αυτή είναι μέτρια.
Η ηλιοφάνεια εδώ δεν έχει ούτε το χρυσαφένιο χρώμα που δείχνουν οι φωτογραφίες στο Instagram. Όλα μοιάζουν μίζερα και φτωχικά. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι είστε τόσο τσιγκούνηδες!»
Η ένταση ανέβηκε στιγμιαία. Ο Γκάρι έχασε την υπομονή του και χτύπησε με τη γροθιά του το τραπέζι, κάνοντας ένα δυνατό θόρυβο που γέμισε την κουζίνα.
«Τσιγκούνηδες;» φώναξε, με τη φωνή του να σπάει. «Ξέρεις πόσα χρήματα δώσαμε για αυτό το ταξίδι; Και δεν μιλάω μόνο για τις διακοπές, αλλά και για τον γάμο σου! Είσαι αχάριστη, Μπρουκ!»
Η Μπρουκ αψυχολόγησε με ένα σνομπ γέλιο και είπε κοφτά: «Ξέρεις τι, μπαμπά; Άστο. Δεν καταλαβαίνετε τίποτα.»
Και, χωρίς να περιμένει απάντηση, έκλεισε το τηλέφωνο απότομα.
Ο Γκάρι άρχισε να περπατάει νευρικά μέσα στην κουζίνα, με τις γροθιές του σφιγμένες, εκφράζοντας την απογοήτευση και την οργή του. «Δεν μπορώ να το πιστέψω… Πληρώσαμε τα πάντα — τον γάμο, το μήνα του μέλιτος — και μας φέρεται έτσι;»
Πλησίασα και έβαλα το χέρι μου στον ώμο του, μιλώντας με απαλότητα. «Μην αγχώνεσαι, αγάπη μου. Έχω μια ιδέα.»
Σταμάτησε και με κοίταξε περίεργα. «Τι σκέφτεσαι;»
Χαμογέλασα, νιώθοντας ότι έβρισκα μια λύση. «Ας της δείξουμε πως η ευγνωμοσύνη δεν είναι μονόδρομος.»
Πήρα το κινητό μου και κάλεσα τη διαχείριση της βίλας.
«Γεια σας, εδώ η Μαριάννα. Ο σύζυγός μου κι εγώ έχουμε κάνει κράτηση για τη βίλα Premium για το ζευγάρι του γάμου, αλλά έχουμε μια αλλαγή. Θα ήθελα να ακυρώσω τις υπόλοιπες νύχτες και να τροποποιήσω την κράτηση.»
Η υπάλληλος ακούστηκε μπερδεμένη. «Τροποποιήσετε; Τι ακριβώς εννοείτε;»
«Βρείτε μου την πιο απλή, λιτή και φτηνότερη διαμονή που έχετε. Χωρίς πισίνα, χωρίς σεφ, χωρίς θέα στη θάλασσα.»
«Υπάρχει ένα standard δωμάτιο στο ξενοδοχείο δίπλα, θα ήταν εντάξει;»
«Τέλεια», απάντησα. «Και παρακαλώ, ενημερώστε με αν το ζευγάρι μάθει κάτι.»
Ο Γκάρι έγνεψε με απορία και λίγο απογοητευμένος. «Είσαι αμείλικτη.»
«Είμαι απλά κουρασμένη να μην εκτιμούν όσα κάνουμε για αυτούς.» Ανεπαίσθητο shrug στους ώμους μου.
Περίπου λίγες ώρες αργότερα, το τηλέφωνο χτύπησε ξανά. Ανοίξαμε το μεγάφωνο.
«Εδώ η διαχείριση της βίλας. Λυπούμαστε, η κράτησή σας άλλαξε. Θα πρέπει να μετακινηθείτε σε ένα standard δωμάτιο στο ξενοδοχείο.»
«ΤΙ;!» η φωνή της Μπρουκ ακούστηκε έντονη και θυμωμένη, πνίγοντας τους ήχους του περιβάλλοντος. «Αυτό είναι λάθος! Είμαστε στο μήνα του μέλιτος!»
«Δυστυχώς, δεν υπάρχει λάθος,» απάντησε η υπάλληλος. «Η νέα κράτηση έγινε από τους γονείς σας.»
Λίγο αργότερα, η Μπρουκ ξανακάλεσε, αυτή τη φορά φωνάζοντας. «Μαριάννα! Τι παίζετε; Θέλετε να μας πετάξετε σε ένα φρικτό ξενοδοχείο! Διορθώστε το αμέσως!»
Έκανα την έκπληξη. «Μα εσύ είπες πως η βίλα ήταν υπερβολικά απλή. Σκέφτηκα ότι ίσως κάτι πιο λιτό να σου ταιριάζει καλύτερα.»
«Δεν το εννοείς στα σοβαρά!» απάντησε με οργή.
«Ίσως τώρα καταλαβαίνεις τι είχες,» είπα ήρεμα. «Ευγνωμοσύνη, Μπρουκ. Μια πολύ σημαντική και δύσκολη μάθηση.»
Μία εβδομάδα μετά, το τηλέφωνο χτύπησε ξανά. Η φωνή της Μπρουκ αυτή τη φορά ήταν πιο μετρημένη, σχεδόν ταπεινή.
«Γεια σου, Μαριάννα. Γεια σου, μπαμπά.»
«Μπρουκ,» είπε προσεκτικά ο Γκάρι, «πώς είσαι;»
Μια μικρή παύση.
«Ήθελα να ζητήσω συγγνώμη. Το δωμάτιο ήταν όντως απαίσιο, αλλά κατάλαβα πόσα έχετε κάνει για μένα. Ήμουν αχάριστη.»
Ο Γκάρι χαμογέλασε απαλά.
«Λίγο;»
«Εντάξει, πολύ αχάριστη,» παραδέχτηκε, ψιθυρίζοντας. «Υπόσχομαι να αλλάξω.»
Χαμογέλασα κι εγώ.
«Αυτό που θέλουμε είναι απλώς να εκτιμήσεις όσα έχεις — και τους ανθρώπους που σε αγαπούν.»
«Τώρα το καταλαβαίνω. Ευχαριστώ για όλα.»
Καθώς έκλεισε η κλήση, ο Γκάρι έσφιξε το χέρι μου και χαμογέλασε.
«Τα κατάφερες.»
«Τα καταφέραμε,» τον διόρθωσα. «Μερικές φορές οι άνθρωποι χρειάζονται μια μάθηση. Ακόμα και τα παιδιά μας.»
