Στις επτά το πρωί ξύπνησα από τα άγρια γαυγίσματα του σκύλου μου, που προσπαθούσε με κάθε τρόπο να με ξυπνήσει, και είδα κάτι τρομακτικό 😱😱
Αυτό το πρωί μου συνέβη κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ.
Ήταν σχεδόν επτά το πρωί. Έξω επικρατούσε ακόμα η ήσυχη πρωινή σιωπή, και εγώ απολάμβανα μια σπάνια ημέρα ξεκούρασης. Από χθες ήμουν κυριολεκτικά εξαντλημένη – δεν είχα δύναμη ούτε για τον συνηθισμένο πρωινό περίπατο με τον σκύλο μου. Κοιμόμουν σαν πεθαμένη, και στα όνειρά μου όλα ήταν ήρεμα και καθημερινά.
Ξαφνικά, ένιωσα κάτι βαρύ να μου πιέζει το στήθος. Στον ύπνο μου άνοιξα τα μάτια – ακριβώς μπροστά μου στεκόταν ο σκύλος μου. Στηρίχτηκε πάνω μου με τα πόδια του και με κοίταζε έντονα.
— Τι θέλεις; — ψιθύρισα και ξανακλείνω τα μάτια, πιστεύοντας ότι ήταν απλώς πεινασμένος ή ήθελε βόλτα.
Αλλά δεν έφυγε. Αντίθετα, άρχισε επίμονα να πατάει με τα πόδια του, να μου γλείφει το μάγουλο και να γκρινιάζει απαλά, σαν να με καλούσε. Ακόμα δεν καταλάβαινα γιατί με ξυπνούσε τόσο επίμονα. Όταν τον αγνόησα, ξαφνικά γάβγισε δίπλα στο αυτί μου, μετά πήδηξε στο κρεβάτι και άρχισε να γαβγίζει δυνατά, απότομα, με έναν ανήσυχο τόνο.
Τότε άνοιξα ξανά τα μάτια… και παρατήρησα κάτι περίεργο 🫣🫣 Τότε κατάλαβα τελικά γιατί ο σκύλος μου συμπεριφερόταν τόσο παράξενα 🤔 Συνέχεια στο πρώτο σχόλιο 👇👇
Άνοιξα τα μάτια… και ένιωσα μια παράξενη, έντονη μυρωδιά. Δεν κατάλαβα αμέσως τι ήταν. Αλλά μετά από λίγα δευτερόλεπτα ο εγκέφαλός μου «κλικαρε»: καπνός. Και η μυρωδιά γινόταν όλο και πιο δυνατή.
Κάθισα απότομα, η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά που το ένιωθα στους κροτάφους. Σηκώθηκα από το κρεβάτι, έτρεξα ξυπόλητη στο διάδρομο – και πάγωσα.
Από το διάδρομο έβγαινε πυκνός γκρι καπνός, που είχε ήδη αρχίσει να εισχωρεί στο δωμάτιό μου. Στο σαλόνι, η φωτιά έκαιγε – οι φλόγες καταβρόχθιζαν τη μισή αίθουσα, τριζάροντας και πετώντας σπινθήρες.
Ο σκύλος στεκόταν δίπλα μου, γάβγιζε στη φωτιά, μετά με κοίταξε πάλι, σαν να έλεγε: «Γρήγορα!»
Πήρα το τηλέφωνο, κάλεσα την πυροσβεστική με τρεμάμενα χέρια και, χωρίς να χάσω δευτερόλεπτο, βγήκα από το διαμέρισμα μαζί του.
Μόνο έξω, όταν ήμασταν ασφαλείς και προσπαθούσα να αναπνεύσω, συνειδητοποίησα: αν δεν ήταν αυτός, θα συνέχιζα να κοιμάμαι… και ίσως να μην ξυπνούσα ποτέ.
Αργότερα αποδείχθηκε ότι το βράδυ είχα σιδερώσει ρούχα και, εντελώς κουρασμένη, ξέχασα να κλείσω το σίδερο. Είχε μείνει πάνω στα ρούχα – και αυτό προκάλεσε τη φωτιά.
Δεν θυμόμουν τίποτα. Αλλά ο σκύλος μου μύρισε τον καπνό πριν από μένα και έκανε τα πάντα για να με ξυπνήσει.
Αν δεν ήταν αυτός… ίσως τώρα να μην έλεγα αυτή την ιστορία.
Source: https://stay-glamour.com/spal
