Διάβασα την ιστορία της Μαρίας “Ήταν παντρεμένος και μου σύστησε τα παιδιά της γυναίκας του, ως ανίψια του. Νοσηλεύτηκα στο Δαφνί” και ήθελα να πω και τη δική μου
Ήμασταν μαζί 5 χρόνια, τα τελευταία 4 συζούσαμε. Από τον πρώτο χρόνο είχαμε αποφασίσει να παντρευτούμε και να κάνουμε οικογένεια. Μεγάλωσα χωρίς τον πατέρα μου και δεν ήθελα να στερήσω τον πατέρα από τα παιδιά μου.
Ξεκινήσαμε προσπάθειες για παιδί αλλά τίποτα. Πήγαμε σε ένα σωρό γιατρούς μας έλεγαν δεν είχαμε κανένα πρόβλημα και απλα ήταν ψυχολογικό και έπρεπε να ηρεμήσουμε. Αφήσαμε για λίγο τις προσπάθειες και ξεκινήσαμε ξανά. Και πάλι τίποτα. Καταφύγαμε στη λύση των εξωσωματικών. Και τις δύο φορές έπιασα παιδί και το έχασα στον τρίτο μήνα. Τρίτη απόπειρα δεν υπήρξε.
Όταν μετά τη 2η εξωσωματική έχασα το μωρό, ένα πρωί απλά εξαφανίστηκε. Όπως το λέω. Έφυγε από το σπίτι χωρίς καμία εξήγηση ή καυγά, έκλεισε κινητά και απλά χάθηκε. Πηρα τους γονείς του αλλά δεν ήταν εκεί. Τα ίδια και στη δουλειά του είχε λεει πάρει άδεια. Αλλά δεν ήταν αναρρωτική άδεια ή άδεια για διακοπές. Ήταν άδεια…γάμου…
Θα με σημαδεύει πάντα η Κυριακή εκείνη που άνοιξα το fb και τον είδα σε προφίλ φίλων, ντυμένο γαμπρό και αγκαλιά με μια νύφη σχεδόν ετοιμόγεννη…έπαθα κρίση πανικού και με μετέφεραν στο Τζάνειο.
Κλείστηκα ένα χρόνο στον εαυτό μου, έπαθα βαριά κατάθλιψη και παραιτήθηκα από τη δουλειά μου γιατί δεν μπορούσα όχι να αποδώσω ούτε καν να πάω.
Ο τύπος είχε παράλληλη σχέση τα τελευταία 2 χρόνια της σχέσης μας και πόνταρε ποια θα μείνει έγκυος πρώτη για να ξέρει ποια θα πάρει;
Ποιος ξέρει…μας έκανε λοταρία για να γίνει πατέρας με αποτέλεσμα να πέσω στα αντικαταθλιπτικά για την αλητεία του. Γιατί οσο εγώ τρυπούσα το σώμα μου και το γέμιζα ορμόνες για να τον κάνω πατέρα εκείνος άφηνε έγκυο μια άλλη…
Γιατί τα αντικαταθλιπτικά δεν τα παίρνουμε για τον άντρα, για την κατάσταση τα παίρνουμε. Για την ελπίδα που μας τάισαν.
Δεν ηταν η απιστία το θέμα τόσο όσο ότι εκείνη η γαμήλια φωτογραφία σκότωσε κάθε μου ελπίδα για τη μητρότητα.
Σήμερα ζω σε ένα νησί μακριά από την Αθηνα. Γνωρισα ένα παλικάρι έμεινα έγκυος σχεδόν αμέσως (ειρωνία;) και είμαστε ευτυχισμένοι μαζί με τον 3χρονο γιο μας.
Όσο για εκείνο το γεγονός 6 χρόνια μετά όχι δεν το ξεχνώ ούτε και θα το ξεχάσω ποτέ. Κι οσο κι αν έχω πια τη δικη μου οικογένεια και έναν άντρα που με αγαπάει, υπάρχουν κάτι Κυριακές σαν αυτή, που ξυπνάω και φοβάμαι τί θα δω στον υπολογιστη μου….
Αθανασία
